Pseudopoetyckie zapiski Irenki: "Tańczę w deszczu"

Zdjęcie: Ana-chronia

Pseudopoetyckie zapiski Irenki

"Tańczę w deszczu"

Są takie chwile, gdy wydaje się, że niebo spada na głowę. Łzy deszczu nie zawsze przynoszą upragnione ukojenie. Ale, jak powiedział kiedyś ktoś mądrzejszy ode mnie: "W życiu nie chodzi o to, aby przeczekać aż burza minie, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu"...

Tańczę w deszczu

Wśród mroku ulicy

W deszczu zimnej toni

Wiatr liśćmi kołysze

Z ptakami w sen goni

Otacza mnie wkoło

We włosach wiruje

Raz w dół wartko spada

To w górę szybuje

Martwą dłonią dotyka

Srebrne nitki czasu

Szaleje dookoła...

A ja tańczę w deszczu.

Biały pył wokoło 
W umyśle się wije
Narkotyczną siłą 
Swą rozum zabija
Brzęczą srebrne dzwonki
Na śmierci sukience
Ku kobiecie w czerni 
Wyciągają ręce.
Idzie Mroczna Pani
Ziemię szatą głaszcze
Zimnem świat zdejmuje...
A ja tańczę w deszczu.

Lecą z nieba na dół
Deszczu zimne strugi
Księżyc w pełni na ziemię
Kładzie blade smugi
Straszy białym obliczem
Spomiędzy chmur wrogich
W cieniu skrywszy losu
Poplątane drogi.
Wionie pustką ulica 
W smutku nocnym blasku
Mrok gasi nadzieję...
A ja tańczę w deszczu.

Choć wiersz jest stary, prawdopodobnie jest już pełnoletni, to jednak coś z niego pozostaje aktualne...
Każdego dnia uczę się tańczyć w deszczu.

Pseudopoetyckie zapiski Irenki: "Kamienne schodki"

Zdjęcie: Ana-chronia

Pseudopoetyckie Zapiski Irenki

"Kamienne schodki"

Kiedy gruzami pokrył się świat

A zamiast ulic było pustkowie

Łzy ludzkie

Zwykłych tragedii ślad

Patrzyły w póżnię.

Co będzie? Kto wie?...

Po schodkach w górę

Po schodkach w dół

Biegają dzieci

Wesoło

Nad rzekę

Teraz, gdzie drewniany

Kiedyś był port,

Żydowskie łaźnie…

W czasach, gdy człowiek

Był tylko człowiekiem.

                                                       

Pseudopoetyckie Zapiski Irenki: "Potok"

Zdjęcie: Ana-chronia

 Pseudopoetyckie Zapiski Irenki 

"Potok"

Niestety czas nie jest moim sprzymierzeńcem. Mimo wielu planów i pomysłów na posty, mało mam okazji aby rzeczywiście coś napisać. Praca, dom, obowiązki... A chwile na drobne przyjemności są wykradane niczym najcenniejsze skarby.

W nierzadkich ostatnio momentach przygnębienia i zwątpienia w sens wszystkiego (wypływającego chyba tak na prawdę z przemęczenia) uciekam myślami do tego, za czym tęsknię. Do ciszy, spokoju i natury. Do gór...

Potok

Szaleje i tańczy

kroplami się burzy

Opływa skały,

tysiące kamieni

I trawy rosi

i brzegi podmywa

I w blasku słonecznym

tęczami się mieni

Bawiąc się – płynie

i gubi się w wirach

By znów wyjść

na kamień

zaklętym błękitem

I szumieć, i huczeć,

i spadać, i płynąć

I za dnia, i w nocy

wieczorem

i świtem…

I gada z tym wiatrem

co spada gdzieś z góry

Z tym dzikim,

z tym górskim,

z tym nieposkromionym

Co w tańcu całował

obłoki i chmury

A potem w toń wpychał

iglaste korony

Zdjęcie: Ana-chronia

Zdjęcie: Ana-chronia

Zdjęcie: Ana-chronia