Szczęśliwego Nowego Roku!

Szczęśliwego Nowego Roku!

Kto by pomyślał, że jestem tu już rok...

Dla mnie ten czas był szczególny. Był to bowiem rok obfitujący w nowe pomysły, rok odkrywania rzeczywistości na nowo, rok nowych doświadczeń i znajomości. Jednocześnie był to też czas porażek, problemów organizacyjnych i nie tylko... Ale, jak każde z minionych lat, tak i ten rok, czegoś mnie nauczył.

Aby zamknąć już ten rozdział i wkroczyć z podniesionym czołem w przyszłość, czas uporządkować dotychczasowe przemyślenia i przekuć je twórcze działanie. 

W tym miejscu chciałabym złożyć Wam z okazji nadchodzącego nowego roku wszelkiej pomyślności:

zdrowia - bo bez niego ani rusz,

szczęścia - bo obok zdrowia jest najważniejsze,

miłości - bo dodaje skrzydeł,

przyjaźni - bo jest ratunkiem w potrzebie i radością bez potrzeby;),

i pomysłów - bo każdy dzień trzeba przeżyć, a im więcej z siebie damy, tym więcej do nas wróci.

Przynajmniej: podobno;)

Wszystkiego najlepszego!

Pseudopoetyckie Zapiski Irenki: ***

Pseudopoetyckie zapiski Irenki

Parafrazując mistrza: "Nie cierpię się denerwować". Ale czasami to nieuniknione. A pod wpływem chwilowego impulsu powstają różnorakie "cuda - wianki". Ot, tak, w celu "wyżycia" emocji.

I tak, wiele już miesięcy temu, światło dzienne zobaczył kolejny mój twór. "Rozstanie".

***

Dwa kubki-bliźniaczki

w codziennym użyciu

ożywiały kuchnię 

wzorem koralowym

Otrzymane kiedyś od siostry bliźniaczki

zwracały ku sobie

takie same głowy

Lecz czas - szermierz bez serca

rozciął słabe więzy

rozwiał po podłodze ptaki

i wzory ludowe

Jakby z żalu za rozstaniem

bez i dla pieniędzy

Jeden z kubków upadł

i roztrzaskał głowę

***

Smutna ta końcówka roku. Choć nasi praojcowie nadejście nowego cyklu świętowali już 25 grudnia (ale to już akurat zupełnie inna historia). Grunt, że w nowy rok wkroczę uboższa o kilka starych znajomości, bogatsza o nowe, a z całą pewnością, mądrzejsza o nowe doświadczenia. W końcu: człowiek się uczy na błędach. Przynajmniej podobno.

Jedno Wam tylko powiem: mam nadzieję, że w nadchodzącym roku ominą mnie wątpliwej jakości przyjemności słuchania ewidentnie nieszczerych, względnie fałszywych informacji i zapewnień. Ze strony bliskich oczywiście, bo na dalszych nie mam żadnego wpływu, ani mocy decydowania. Ani ja ich znam, ani oni mnie. 

W tym miejscu, poza oczywistymi życzeniami sukcesów i zdrowia w nadchodzącym roku, pragnę Wam wszystkim życzyć, jak najmniej rozczarowań i ludzkiej nieszczerości.

Na pociechę na jutrzejszy wieczór mam w planach "świąteczną" ucztę, czyli to, co "tygryski lubią najbardziej". A przynajmniej - ja.

Barszcz, paszteciki, pierogi z kapustą i pieczarkami oraz sernik i makowiec (to ostatnie to na specjalnie życzenie ślubnego). Można by rzec: nadal postnie i w "klimatach", ale przecież Boże Narodzenie jest tylko raz do roku, i tak krótko...

Psudopoetyckie Zapiski Irenki: "Mojego domu nie ma na zachodzie"

Pseudopoetyckie Zapiski Irenki

Z tego cyklu powstało już "dzieł" wiele, aktualnie liczone są w tysiącach. Na szczęście większość trafia do szuflady, czyli Sami-Wiecie-Gdzie;)

Niemniej część z nich, szczególnie jeśli powstała w jakimś określonym celu, będzie pojawiała się tutaj. To, co za chwilę będziecie mieli okazję przeczytać, ma charakter bardzo osobisty i właściwie powinno być obarczone dedykacją. Jednak z racji tego, że osoba zainteresowana nie zagląda na tą stronę, dedykacja jest zbędna, albowiem i tak do niej nie dotrze. Potraktujmy więc poniższy tekst jako moją formę wyżycia się, bez większych podtekstów.

***

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie ziemia obca

i ludzie nie moi

Mój dom ogląda słońca promienie o wschodzie

gdzie ziemia czerwona

i serce się kroi

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie w fałszywym uśmiechu 

czai się pogarda

W moim domu biednie, lecz trawa zielona

i pamięć kamieni

wola jak stal twarda

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie złuda ciepła pieści

łatwym życiem kusi

Mój dom tam, gdzie słońce o poranku wschodzi

gdzie ludzie krwią spleceni

na bogactwa głusi

***

Nie dopatrujcie się podtekstów, proszę, na prawdę nikogo nie miałam zamysłu obrażać, ani oceniać. Po prostu - potrzeba chwili.