Psudopoetyckie Zapiski Irenki: "Mojego domu nie ma na zachodzie"

Pseudopoetyckie Zapiski Irenki

Z tego cyklu powstało już "dzieł" wiele, aktualnie liczone są w tysiącach. Na szczęście większość trafia do szuflady, czyli Sami-Wiecie-Gdzie;)

Niemniej część z nich, szczególnie jeśli powstała w jakimś określonym celu, będzie pojawiała się tutaj. To, co za chwilę będziecie mieli okazję przeczytać, ma charakter bardzo osobisty i właściwie powinno być obarczone dedykacją. Jednak z racji tego, że osoba zainteresowana nie zagląda na tą stronę, dedykacja jest zbędna, albowiem i tak do niej nie dotrze. Potraktujmy więc poniższy tekst jako moją formę wyżycia się, bez większych podtekstów.

***

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie ziemia obca

i ludzie nie moi

Mój dom ogląda słońca promienie o wschodzie

gdzie ziemia czerwona

i serce się kroi

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie w fałszywym uśmiechu 

czai się pogarda

W moim domu biednie, lecz trawa zielona

i pamięć kamieni

wola jak stal twarda

Mojego domu nie ma na zachodzie

gdzie złuda ciepła pieści

łatwym życiem kusi

Mój dom tam, gdzie słońce o poranku wschodzi

gdzie ludzie krwią spleceni

na bogactwa głusi

***

Nie dopatrujcie się podtekstów, proszę, na prawdę nikogo nie miałam zamysłu obrażać, ani oceniać. Po prostu - potrzeba chwili.